Poezja

*„Kawa jak życie”
Smutna taka miłość
ograniczana do kubka kawy,
wyrażającej emocje...
Kubek gorącej, gorzkiej,
czarnej kawy-
zna nasze empatie...
to niemy świadek-
naszej egzystencji.
Czarna niesłodzona kawa-
smakuje goryczą obaw...
jest obietnicą kilka razy dziennie...
Poranieni zbliżamy się do siebie,
nasze uczucia milczące,
akceptujące brak słów.

*Kawa z dodatkami
zapowiada radość
z nadzieją
pełna słów,
gestów,
patrząc w tym samym kierunku...

„Oczekiwanie”
Zakołysał się Wszechświat,
pojawiłaś się na świecie.
Wzięłam w obie ręce
Kruszynkę.
Podniosłam szczęśliwa,
całując na powitanie
na tym łez padole.
Jesteś, będziesz
najważniejsza
wszystko inne pomniejszone.
Teraz zaczęło się od dzisiaj
radość-cierpienie
w cyklu życia.
Pierwsze matczyne
błogosławieństwo,
chmury przesyłają cień,
deszcz gra swoją muzykę,
słońce pocałunki śle...
rośliny zapach, barwy, smak...
ptaki trele wyśpiewują
słowa zbędne-
to jest szczęście.
Uśmiechasz się z ufnością,
patrzysz z nadzieją na świat.
W posagu Wszechświata
otrzymasz dni...
Zasypiając karzesz zgasnąć
nad-aktywnemu życiu,
księżyc otwiera mroki nocy...